Een knuffel van allebei

10/11/2016

Dinsdag, 1 november.

 Dieter is vertrokken als assistent. Hij probeerde al meer dan 12 jaar een job te bemachtigen bij de politie. Twee jaar geleden deed hij mee aan een examen en deze zomer kreeg hij te horen dat hij aangenomen is. Jean Vanier heeft ons altijd geleerd ons hart te volgen. Zo is de eerste Arkgemeenschap in Trosly ontstaan, zo is De Ark Gent opgestart, zo zijn er mensen komen wonen en werken in De Ark, zo zijn er vele vrienden die zich bij ons thuis voelen en oprecht betrokken zijn, en zo is ook Dieter vertrokken om zijn hart te volgen.

Het is goed om een persoonlijke band uit te bouwen met iemand en je te hechten aan mensen. Maar als zo iemand vertrekt, dan doet dat pijn. Je niet hechten is echter geen optie, want dan trekt het leven grijs aan jou voorbij. Nee, in De Ark kiezen we voor een kleurrijk leven met ups en downs, met vreugde en verdriet. En daarom zijn we vandaag een beetje verdrietig.                                                                 

Een van onze mensen met een beperking huilt. Hij is al vaak in de steek gelaten door mensen en elk vertrek roept deze kwetsuur terug op. Hem zien huilen, raakt me. En ik sta er machteloos bij, ik kan zijn verdriet niet wegnemen. Ik ga naar hem toe en vraag: ‘Van wie wil je een knuffel? Van mij of Tonia?’. Even lichten zijn ogen op en zegt hij vastberaden: ‘Van allebei’. Al vlug ontstaat er een knuffelcarrousel. Eerst een knuffel van Tonia, dan van mij, van Rosita, van Janita en dan terug Tonia. ’s Middags komt Lea, een oud-assistent op bezoek, en ook Dounia -die de hele zomer bij ons was- is voor enkele dagen terug in de gemeenschap. Met z’n allen gaan we appelbeignets eten bij Nicole die bij ons werkt. Joris & Nicole verwelkomen ons met veel warmte en teveel appelbeignets. Goedele, hun dochter, is ook van de partij met haar man en drie kinderen. Vandaag zijn we allemaal een beetje verdrietig. Maar we hebben elkaar en vrienden rondom ons met wie we ons verdriet kunnen delen, vrienden die blijven en terugkomen. We maken deel uit van een gemeenschap waar er plaats is voor verdriet en waar er steeds mensen zijn die om ons bekommerd zijn en ons willen troosten. Onze mensen met een beperking hebben gelijk, we mogen ons door allebei & iedereen laten troosten.

Verdriet hoort bij ons mens-zijn, we hoeven het niet te verstoppen of te negeren. We mogen aan elkaar laten zien wat er in ons hart leeft aan vreugde & verdriet, aan angst & vertrouwen, aan kracht & kwetsbaarheid omdat we weten dat we allemaal gewoon maar mensen zijn, 100% mens.

Men moet elkaar in de ogen kijken. De oplossing voor ons verdriet is dat we het zien en durven leven. Dat we de angst durven zien en durven leven. Dat kan alleen samen met de ander.

Dirk De Wachter in een interview nav zijn boek De wereld van De Wachter.

 

Anja T’Kindt

Gemeenschapsverantwoordelijke

Onderwerpen